Huilen in het bij zijn van anderen? Dat doen wij niet..

Een mens bevat vele gevoelens met daarbij passende emoties. Een rijk gevuld pallet, wat een mens ook zo'n bijzonder wezen maakt. Waarom krijg ik dan het idee dat wij mensen onze emoties niet aan de buitenwereld willen laten zien. Ik bevind mij in een omgeving waar vele emoties elke dag weer door het gebouw heen gegooid worden. Kwetsbaar opstellen en alle kanten van jezelf laten zien of nou ja laten zien, ze komen toch wel boven water. Het is een prachtige en open omgeving om mij als artiest en als mens te ontwikkelen. Ik zou iedereen de kans gunnen om zich ook zo te ontwikkelen.

Als ik terug denk aan mijn middelbare school periode, denk ik aan een periode waarin iedereen langs elkaar heen leeft en waar het totaal niet wordt gepraat of gecommuniceerd met elkaar. Hoe fijn zou het zijn als er een open en eerlijke sfeer ontstaat in middelbare scholen. Waarin iedereen mag zijn wie hij is en zijn gehele scala aan emoties mag tonen wanneer dat nodig is. Organiseer een uurtje waarin de studenten met elkaar kunnen kletsen, de vraag 'hoe gaat het met je' een oprechte vraag wordt en wij interesse tonen in elkaar. (misschien is dit een mega slecht idee en werkt het totaal niet met middelbare scholieren maar toch zou ik het eens willen uitproberen)

Ik was/ben een heel emotioneel persoon, huilen is dan ook één van mijn talenten. Dat is iets wat op de middelbare school al erg naar voren kwam. Nou, was dat niet echt de omgeving om mijn gevoelige kant te zien als iets positiefs maar vooral als iets wat raar en stom is. Zodra die overgevoelige kant omhoog kwam, kon ik alleen maar boos op mijzelf worden. Iets dat hedendaags nog steeds voorkomt... Ik wil niet huilen, huilen is een zwakte, huilen doe je thuis maar niet bij andere, huilen daar doen wij niet aan..

Maar hoe mooi is het als wij onszelf durven toe te laten dicht bij onze emoties te komen.

Ik ben dit aan het schrijven en de volgende vraag komt in mijn hoofd op: mag/moet ik mijn emoties dan ook op social media laten zien? Of is het gek als ik een huilende foto van mijzelf plaatst op Instagram? Niet dat het ons iets moet uitmaken wat het de rest van de wereld denkt, maar volgens mij zijn vele van ons (de mensheid) toch zo ingesteld. Soms wil ik mijn telefoon het raam uitgooien en mijn leven verder leven zonder telefoon. Dat is waarschijnlijk iets wat ik niet ga doen, want alles gaat langs mij heen. Het nieuws dat ik lees op nu.nl of Facebook, de klassen groepsapp waarin de belangrijke mededelingen in worden gezet, überhaupt communiceren of bellen met vrienden en familie... social media maakt mij soms helemaal gestoord en toch doe ik er net zo hard aan mee als de rest van de wereld, want ik vind instagram, bloggen, Snapchat, WhatsApp, Facetimen, Linkedin, twitter, mailen, youtube, Facebook, Facebook Messenger ook allemaal echt super leuk. Oké gelukkig niet alles in dit rijtje heeft een account met mijn naam maar een aantal ook wel en ja ondanks ik mega graag een boek lees, scroll ik ook wel eens doelloos door mijn Facebook tijdlijn.

En ik ben weer helemaal van mijn verhaal afgeweken. Waar het op neer komt. Wees wie je bent. Wees boos, lach, huil, verwonder en verblijd jezelf en laat jou prachtige zelf zien aan de wereld. Wij zijn namelijk super toffe wezen die er mogen zijn en geen muur of masker nodig hebben, want wij zijn awesome.

Geinteresseerd in een cursus huilen met Donna-jo? Bel, mail, sms, WhatsApp, fax, instragram, Facebook, postduif of FaceTime mij.

Liefs,

DJ